U cumplessu di u scivàvà

Couverture

U cumplessu di u scivàvà

In tempu di i Maia, un catellucciu si tenia sempre à fiancu à e principesse.  Ùn si pudia paragonà à alcun’altra razza canina chì era u scivàvà a più anziana di tutte. Si dice ancu ch’ellu accumpagnava in puntu di morte e so maestre cundannate à i sacrifizi rituali. Ista civilisazione amerindiana, imbulighjendu ghjenti è animali à l’ora di u licenziu, incù un certu sensu di l’ugualità trà e duie cundizioni è reami, i facia trapassà inseme.

Cunisciuti per a sò fedeltà, attacati à a so ghjente, purtavanu i messaghji di l’inamorati appassionati è i prughjetti più secreti, più scuri, di i cuspiratori. Dareddu à un grand’ omu c’era sempre un picculu scivàvà, une d’isse creature oghje mascara-te, calzatte è vestute cume puppone ridicule cugnumate cani di vechjette.

U cumplessu di u scivàvà, « small dog syndrom » secondu à l’inglesi, hè u fattu di cumpensà da l’agressività, da a rabbia di passà u so puntu è da a tirania, altre mancanze, è di mettesi à opprime u mondu sanu è per principià i so padroni abba-ghjendu per un chì o per un cume, spisciulendu quì è culà per signalà u so territoriu….esattamente cum’ellu facia u nostru generale-imperatore Napuliò sparghjendu i so grognards in tutta l’Europa dimenticandusi à l’istante un mischinu metre è sessanta nove. Hè oramai un fattu verificatu da a scienza : à u cumplessu di u scivàvà risponde u sindromu di Napuliò. Istu scivàvà a qualcosa à vede incù noi altri : per principià, a parentella c’hè incù quellu aiacinu incappellatu di neru, vanu è gloriosu. Mà ùn hè micca colpa soia s‘elli si vedenu tramindui appena più maiò ch’elli ùn sò. S’elli hanu un core tamanatu à u mondu. A maestà ùn pò esse viziosa.

Oghje quella storia mi pare diventata metaforica di lu populu corsu.

Invece chi ùn ci pudemu micca cuntentà di riceve qualchi pulpetta o qualchi carezza più o menu franche per calmà e nostre colere, arrichetà e nostre angoscie, curegge u nostru caratteru puzzicosu.

Dipende di noi di ridiventà cume i nostri antichi, cume puru cent’anni fà, senza bisognu di rivoltà à l’epica d’avanti Culombu, un grande populu in un picculu, cumè u bravu scivàvà fermerà per sempre un cane maiò in un chjuculellu. A nostra (re)educazione dipende di noi. L’imparera ci appartene. A l’avemu già fatta ! E sopra più chi à noi, nimu ci porta à spasseghjà affunati. Noi ùn viaghjemu micca u canapu à collu. L’alienazione maladetta che noi odiemu hè opera nostra. Bàsta à scuzzullacci per scuzzullàla. Pudemu esiste aldilà di a nostr’altezza. Chi a maiestà di u scivàvà hè affare di core più che di corpu. Prughjettacci più luntanu chè e notre limite, fora di noi, per ritrovà u sensu di l’essere nostru, u spiritu prima-ticciu è l’eterna andatura.  Senza fune, mà seguidendu lu to core maestru, lu to stintu sacru, viàghja dirittu, o Corsu ! E lasciati cunduce da a cuscenza di u scivàvà.

Date de dernière mise à jour : 29/01/2023

  • 1 vote. Moyenne 5 sur 5.

Ajouter un commentaire

Anti-spam